Ο Ντούνης διατηρεί τον Άρη φαβορί για την άνοδο και (μας) γλιτώνει από μια εβδομάδας εσωστρέφειας

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Ώρες –ώρες τελικά πραγματικά πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέμαι. Τελικά τι Άρη θέλουμε; Και μην βιαστείτε να απαντήσετε το προφανές. Δηλαδή Άρη πρωταγωνιστή, με επιτυχίες, τίτλους, κύπελλα, ευρωπαϊκές εξόδους και τα συναφή. Αυτό θα ήταν το ιδανικό. Αυτό που ονειρεύονται οι απανταχού φίλοι του, αιθεροβάμονες και μη.

Δεν είναι όμως εφικτό στην παρούσα φάση για λόγους που δεν χρήζουν περαιτέρω εξήγησης. Ας προσαρμόσουμε λοιπόν το ερώτημα στο σήμερα. Στη φετινή σεζόν. Την 4η σερί που η ομάδα της Θεσσαλονίκης απουσιάζει από τον φυσικό της χώρο για λόγους που επίσης έχουν καταγραφεί πολλάκις. Τι απαιτήσεις έχουμε από την φετινή ομάδα; Γιατί μετά από 22 αγωνιστικές που έχουν παιχθεί στη Football League, έχω αρχίσει πραγματικά να αμφιβάλλω.

Ο ένας και αδιαπραγμάτευτος στόχος δεν είναι η επιστροφή της ομάδας στη Σούπερ Λίγκ; Με οιονδήποτε τρόπο; Για να τελειώσει επιτέλους αυτό το μαρτύριο; Έχουμε και λέμε λοιπόν. Μετά από 22 ματς, ο ΑΡΗΣ είναι πρώτος, απέχει επτά βαθμούς από την 3η θέση, παραμένει η μοναδική αήττητη ομάδα του πρωταθλήματος, με την καλύτερη άμυνα, την 2η καλύτερη επίθεση, παρότι δεν το έχει για… πρωινό το εύκολο γκολ και εικόνα που σε γενικές γραμμές σε πείθει ότι εύκολα ή δύσκολα τον στόχο της θα τον πετύχει.

Ναι, δεν είναι η τέλεια ομάδα. Έχει αδυναμίες, κενά σε συγκεκριμένες θέσεις που φαίνονται στο παιχνίδι της, σκαμπανεβάσματα. Δεν έχει τον καλύτερο προπονητή στον κόσμο, αλλά έναν ειδικό και δουλευταρά στην κατηγορία, που με ένα μόνο συνεργάτη (τον γυμναστή Σωτήρη Βίνο) ασχολείται 20 ώρες την ημέρα με την ομάδα, τη στιγμή που η Παναχαϊκή για παράδειγμα έχει πέντε βοηθούς και 12 άτομα stuff συνολικά.

Έχει τον κατά τεκμήριο καλύτερο τεχνικό διευθυντή της κατηγορίας, τον μετρ στις ανόδους. Έχει ποδοσφαιριστές που απέχουν παρασάγγας από αυτό που κάποτε είχαμε συνηθίσει, αλλά προσπαθούν και βγάζουν τίμια το ψωμί τους στο γήπεδο. Κάποιοι υστερούν σε τεχνική, κάποιοι άλλοι σε ταχύτητα, στα τελειώματα, στην τακτική τους προσαρμογή, ίσως να δυσκολεύονται και να σηκώσουν το βάρος της φανέλας. Ταιριάζουν όμως γάντι στη φετινή ομάδα ειδικού σκοπού με το μαζεμένο μπάτζετ για να πληρωθούν τα περσινά λάθη του… μεγαλοϊδεατισμού.

Κι όμως εδώ και τρεις εβδομάδες, αιωρείται πάνω από την ομάδα μια αμφιβολία. Μια γκρίνια για τα πάντα. Για τον προπονητή και τις επιλογές του, την εμμονή του σε κάποιους παίκτες, αν επηρεάζεται ή όχι, για τον Μπαργκάν, τον Κάσσο, τον τάδε, τον δείνα. Για τις δυο ισοπαλίες με Τρίκαλα και Καλλιθέα που θα ήταν νίκες και τώρα στο +11 ο Άρης αν ο διαιτητής είχε δώσει το πέναλτι με τα Τρίκαλα και είχε απλά κατακυρώσει το πεντακάθαρο γκολ του Διαμαντόπουλου στο Ελ Πάσο. Μέχρι να ισοφαρίσει ο Ντούνης και να γλιτώσει τον αρειανό από μια δύσκολη εβδομάδα… το γνωστό διαδικτυακό πάρτι. Η σύγχρονη ευχή και κατάρα συνάμα

Λάθη ασφαλώς έχουν γίνει. Και από τον προπονητή και τους παίκτες. Και λάθος αλλαγές έχουν γίνει, και ενδεχομένως κάποιοι ποδοσφαιριστές σε κάποια σημεία του πρωταθλήματος να έχουν αδικηθεί. Ο καθρέπτης είναι πάντα το γήπεδο και φυσικά ο καλύτερος κριτής. Για όλους. Παίκτες, προπονητές, τεχνικό διευθυντή.

Άλλο αυτό όμως και άλλο να… τρωγόμαστε με τα ρούχα μας. Καλή, θεμιτή και αναγκαία η κριτική. Όχι όμως η ισοπέδωση και ο μηδενισμός. Το να σπείρουμε ζιζάνια και να ρίχνουμε καθημερινά νερό στο μύλο της εσωστρέφειας που είναι και η μεγάλη παθογένεια του club. Η στοχοποίηση συγκεκριμένων παικτών. Από ειδικούς και μη.

Δεν αρκούν οι τρικλοποδιές που από το ξεκίνημα της σεζόν προσπαθούν να βάλουν οι φανεροί και αόρατοι εχθροί του συλλόγου; Που προφανώς θορυβήθηκαν που με ένα… τσακ μαζεύτηκαν 15.000 νοματαίοι με τα Τρίκαλα και που θα είναι άλλοι τόσοι με την Δράμα αν η ομάδα κερδίσει το Σάββατο τον Κισσαμικό;

Ο Άρης δεν έχει τον μεγιστάνα ιδιοκτήτη, τον… Γκουαρντιόλα προπονητή. Κομματικές πλάτες και την εύνοια του συστήματος. Έχει μόνο τον κόσμο του. Αυτόν που τον κράτησε στα δύσκολα και που… τραβήχτηκε και χθες στην Πάτρα τόσα χιλιόμετρα. Το πρωτάθλημα έχει μπει στην τελική του ευθεία και σύντομα η… μπουγάδα θα καθαρίσει. Μπορεί και το Σάββατο αν ο Άρης κάνει διπλό και η Παναχαϊκή δεν περάσει από την Δράμα. Η στιγμή της επιστροφής πλησιάζει. Χαρείτε για το αυτονόητο του σήμερα και ζητήστε το παραπάνω για του χρόνου.

Και δυο λόγια για το χθεσινό παιχνίδι. Στο πρώτο ημίχρονο το πλάνο είναι προφανές ότι δεν βγήκε. Ο Σπανός ήθελε να πιέσει ψηλά αλλά δεν έγινε με συνέπεια η Παναχαϊκή να έχει την κατοχή και ο Άρης να κάνει άμυνα. Ακόμη και σε αυτό το κακό ημίχρονο αν ο Κάσσος σκόραρε στο 24΄ θα βλέπαμε άλλο ματς. Στην επανάληψη, η αλλαγή θέσης του Πλατέλλα και σχηματισμού συν τω χρόνω έκαναν τον Άρη πιο επιθετικό, πιο ευάλωτο φυσικά πίσω (ας είναι καλά ο Αναγνωστόπουλος στο 75΄) και επειδή η φετινή ομάδα έχει δείξει ότι είναι.. απέθαντη ήρθε και το γκολ στο 88΄. Βαθμός που διατηρεί τα κεκτημένα, την ηρεμία και φυσικά το πλεονέκτημα ανόδου.

ΥΓ Ωραία ατμόσφαιρα, όμορφες εικόνες, νεύρα, πάθος, κάρτες, οπαδοί και των δυο ομάδων, μανούρες, και γενικά κανονικό ποδόσφαιρο χθες στην Πάτρα. Αυτό που αγαπήσαμε από μικρά παιδιά. Εντάξει και μια μικρή παραφωνία με τον καφέ στον Σπανό αλλά πάντα θα υπάρχει η εξαίρεση για να επιβεβαιώνει τον κανόνα ότι η βλακεία είναι ανίκητη.

ΥΓ 2 Άντε να ξεμπερδεύει το ποδόσφαιρο με την άνοδο για να επικεντρωθεί οι αρειανός στο τμήμα μπάσκετ που μετά την νίκη του Πανιώνιου επί της ΑΕΚ και φυσικά της ήττας στη Λάρισα… έσφιξε. Νίκη την Τετάρτη με τον ΠΑΟΚ για να επανέρθουν στο κανονικό οι σφυγμοί.